กรรมลามก ๑๔ ประการ : ​ค้นหาหนังสือธรรมะ หน้า 69 / 162

2. ปฏิสสวะ คือ การรับคำของผู้อื่นด้วยเจตนาที่บริสุทธิ์ แต่ภายหลังเกิดกลับใจไม่ทำตาม ที่รับนั้น ได้แก่ ผิดสัญญา คือ การที่สองฝ่ายทำสัญญาต่อกัน แต่ภายหลังฝ่ายหนึ่งได้บิดพลิ้ว ไม่ทำตาม ที่สัญญาไว้ - เสีย

บทความนี้นำเสนอคำว่า 'ปฏิสสวะ' ซึ่งเกี่ยวกับการรับคำของผู้อื่นด้วยเจตนาบริสุทธิ์แต่กลับไม่ทำตาม โดยมีตัวอย่างเช่น การผิดสัญญา เสียสัตย์ และคืนคำ นอกจากนี้ยังมีการอธิบายยถาสัญญาที่พิจารณาจากโวหาร และส่

“สิ่งของที่พวกเธอได้นำมา จงนำกลับไปคืนยังเรือนของพวกเธอเถิด” ครั้นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแสดงพระธรรมเทศนานี้จบลง ภิกษุเหล่านั้นจึงเกิดความละอายและ เกรงกลัวบาปอกุศล ต่างรักษาสติอยู่ในธรรมจนกระทั่งจิตเป็นสม

บทความนี้กล่าวถึงความสำคัญของหิริและโอตตัปปะในการรักษาศีล ซึ่งเป็นธรรมะที่ทำให้สังคมสงบสุขและมั่นคง เนื้อหาเน้นถึงการสร้างหิริจากการอยู่ในกรอบของจริยธรรม รวมถึงวิธีการพัฒนาหิริโดยพิจารณาชาติกำเนิดและห

2. พิจารณาถึงอายุของตนเองว่า คนมีอายุเช่นเรา ได้รับการสั่งสอนอบรมมาแล้ว ทั้งยังได้เรียน รู้จากประสบการณ์ชีวิตว่า อะไรดี อะไรชั่ว ถ้าเรายังผิดศีล ก็เสียทีที่มีอายุมากเสียเปล่า แต่ไม่มีสติปัญญา ตักเตือน

การพิจารณาถึงอายุของตนเอง ความกล้าหาญในการทำดี การศึกษาธรรม และโอตตัปปะซึ่งเกิดจากการกลัวบาปที่เกิดจากการติเตียนตนเองและผู้อื่น รวมถึงภัยในทางกฎหมายและภัยในทุคติ โดยเน้นการหมั่นฝึกฝนคิดพิจารณาเพื่อให้

อาจารย์ได้ฟังดังนั้นจึงคิดว่า “ช่างเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ เราจะไปถามบิดาของกุมารนี้ดู ถ้าพบว่าเป็นความจริง เราจะได้ประพฤติ ธรรมตามแบบพวกเขา” เมื่อจัดการพิธีศพบุตรของตนเสร็จสิ้นแล้ว อาจารย์จึงเรียกธรร

เรื่องเล่าถึงอาจารย์ที่ออกเดินทางไปพบพราหมณ์เพื่อสอบถามเกี่ยวกับธรรมบาลกุมาร ลูกชายของพราหมณ์ที่เขาเชื่อว่าได้สิ้นชีวิตไปแล้ว โดยอาจารย์ได้นำกระดูกของแพะมาให้พราหมณ์ดูแต่เขากลับหัวเราะและกล่าวว่าลูกชา

ดังนั้น จึงเรียกการรักษาอุโบสถประเภทนี้ว่า เป็นเหมือนคนเลี้ยงโคที่มอบโคคืนเจ้าของในตอนเย็น แล้วคิดว่า วันนี้โคเที่ยวหากินหญ้าที่ทุ่งหญ้าโน้น ดื่มน้ำที่ลำธารโน้น วันพรุ่งนี้จะต้อนไปทุ่งหญ้าโน้น ดื่มน้ำ

การรักษาอุโบสถแบ่งเป็น 2 ประเภทคือ นิคัณฐอุโบสถ และอริยอุโบสถ โดยนิคัณฐอุโบสถมีการปฏิบัติที่ไม่ก่อให้เกิดผลมากนัก ในขณะที่อริยอุโบสถเป็นการสมาทานรักษาที่ส่งผลดีมากมายต่อผู้ปฏิบัติ อริยอุโบสถช่วยให้จิต

10.4 ประเภทของ “ภาวนา” ภาวนา มี 2 อย่าง คือ 1. สมถภาวนา 2. วิปัสสนาภาวนา 10.4.1 สมถภาวนา สมถภาวนา คือ การฝึกฝนอบรมจิตให้สงบหยุดนิ่งเป็นอารมณ์เดียว ทำให้กิเลสนิวรณ์สงบลง มีอรรถาธิบายแสดงไว้ว่า ชื่อว่า

ภาวนาแบ่งออกเป็น 2 ประเภท คือ สมถภาวนา ซึ่งเป็นการฝึกจิตให้สงบและอยู่ในอารมณ์เดียว และวิปัสสนาภาวนา ที่ช่วยให้เกิดการเห็นอันลึกซึ้งต่อธรรมชาติของสรรพสิ่ง โดยสมถภาวนา แบ่งออกเป็น 3 ระดับ คือ บริกรรมภาว

อนัตตะ มีอรรถาธิบายแสดงไว้ว่า ธรรมชาติใดย่อมเห็นแจ้งในขันธ์ 5 โดยประการต่างๆ มี อนิจจะ ทุกขะ อสุภะ ฉะนั้นธรรมชาตินั้นชื่อว่า วิปัสสนา วิปัสสนา มี 3 ประการ คือ 1) วิปัสสนาญาณที่มีการกำหนดรู้ในสังขารธรร

การเจริญภาวนาประกอบด้วยถ้อยคำสำคัญ อนัตตะ วิปัสสนาที่มุ่งพัฒนาทักษะด้านปัญญาเพื่อปล่อยวางจากกิเลส โดยมีกรรมฐานเป็นการฝึกอบรมจิตเพื่อการบรรลุฌานและนิพพาน กรรมฐานแบ่งออกเป็นสมถะและวิปัสสนา รวมถึงวิธีการ

บทที่ 11 วัตถุประสงค์และอานิสงส์ของการเจริญภาวนา พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า “ผู้ฉลาดควรพยายามเอาร่างกายที่มีความตาย มีความแก่อยู่เป็นนิตย์ และมีความเดือดร้อนด้วยกิเลสเป็นต้น แลกกับพระนิพพานที่มีแต่สัน

บทที่ 11 กล่าวถึงวัตถุประสงค์ของการเจริญภาวนาที่จะนำไปสู่พระนิพพานโดยอิงจากหลักมัชฌิมาปฏิปทา และการเปรียบเทียบการปฏิบัติที่ถูก และไม่ถูกวิธี การได้สุขในปัจจุบัน และสุขในสัมปรายภพ เป็นสำคัญ รวมถึงอานิส

11.1.3 เพื่อให้ได้สุขอย่างยิ่ง คือ พระนิพพาน ใช่แต่เพียงเท่านั้น การเจริญภาวนายังเป็นเหตุให้บรรลุถึงความสิ้นทุกข์ เข้าถึงสุขที่แท้จริงอีกด้วย ดังที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า “นิพพานัง ปรมัง สุขัง” นิ

การเจริญภาวนาเป็นหนทางสำคัญในการเข้าถึงพระนิพพาน ซึ่งเป็นสุขสูงสุดตามคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า โดยบุคคลที่ต้องการหลุดพ้นจากทุกข์จะต้องตั้งใจและปฏิบัติอย่างจริงจัง การมีศรัทธาและการฝึกปฏิบัติจะนำไปสู

ถึงแม้เป้าหมายชีวิตในระดับที่ 3 จะทำได้ยาก แต่ถึงอย่างไร บุคคลก็ควรตั้งเป้าหมายชีวิตทั้ง 3 ระดับพร้อมกันไป ทั้งนี้เพราะฆราวาสที่ตั้งอยู่ในโลกิยสัมมาทิฏฐิอย่างมั่นคงสม่ำเสมอ ย่อมมีโอกาสบรรลุ เป้าหมายระ

เนื้อหาเกี่ยวกับการตั้งเป้าหมายชีวิตในสามระดับที่คนควรตั้งไว้พร้อมกัน โดยเฉพาะการทำความดีเพื่อสร้างบุญและชำระล้างจิตใจจากกิเลส ซึ่งมีสามประเภทคือ โลภะ โทสะ และโมหะ วิธีที่จะเอาชนะกิเลสคือการสั่งสมบุญผ

4) ยารักษาโรค มีวัตถุประสงค์ คือ 4.1 เพียงเพื่อกำจัดเวทนาอันเกิดจากโรคต่างๆ ที่เกิดขึ้น 4.2 เพื่อความไม่ลำบากกาย 2.3 การเพาะนิสัยจากปัจจัย 4 มนุษย์จัดเป็นสัตว์ประเสริฐที่สุดในโลก เพราะมนุษย์ต่างจากสัต

เอกสารนี้สำรวจวัตถุประสงค์ของยารักษาโรคที่มุ่งหมายเพื่อบรรเทาอาการเจ็บปวดและความไม่สะดวกต่อร่างกาย พร้อมทั้งนำเสนอความสำคัญของการพัฒนานิสัยในมนุษย์ตามหลักการของพระพุทธศาสนา โดยกล่าวถึงการฝึกจิตเพื่อให

เนื้อหาบทที่ 4 วัฒนธรรมการดูแลรักษาสุขภาพ 4.1 การดูแลรักษาสุขภาพจากพระไตรปิฎก 4.1.1 เหตุการเกิดโรค 8 อย่าง 4.1.2 ธรรมเป็นเหตุให้อายุสั้นและอายุยืน 4.2 การดูแลสุขภาพด้วยตนเอง 4.2.1 อาการเส้นติด 4.2.2 ก

บทที่ 4 นี้นำเสนอวัฒนธรรมการดูแลรักษาสุขภาพจากพระไตรปิฎก โดยเน้นถึงเหตุการเกิดโรค 8 ประการและธรรมอันเป็นเหตุให้อายุสั้นและยืนยาว รวมไปถึงการดูแลสุขภาพด้วยตนเอง ซึ่งประกอบด้วยอาการเส้นติด การออกกำลังกา

แนวคิด 1. การดูแลสุขภาพร่างกายเป็นสิ่งสำคัญ ซึ่งพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสเหตุเกิดของโรค และธรรม เป็นเหตุให้อายุสั้นและอายุยืน ไว้ในพระไตรปิฎก 2. การดูแลสุขภาพด้วยตนเองเป็นพื้นฐานที่มนุษย์ควรศึกษาไว้

บทความนี้เสนอแนวคิดเกี่ยวกับการดูแลสุขภาพร่างกายจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า รวมถึงการเรียนรู้วิธีการดูแลสุขภาพด้วยตนเอง เช่น การออกกำลังกาย การดื่มน้ำและการรับประทานอาหารที่เหมาะสม เพื่อหลีกเลี่ยงสาเหตุของ

2) รับประทานอาหารเป็น สำหรับผู้ที่รักษาศีล 8 จะรับประทานอาหารเพียง 2 มื้อ คือ มื้อเช้า และมื้อเพลเท่านั้น ดังนั้น เพื่อให้ร่างกายได้รับอาหารอย่างเพียงพอ การรับประทานอาหารแต่ละมื้อจึงควรปฏิบัติดังนี้ ม

สำหรับผู้ที่รักษาศีล 8 จะรับประทานอาหารเพียง 2 มื้อ คือ มื้อเช้าและมื้อเพล เพื่อให้ร่างกายได้รับสารอาหารอย่างเพียงพอ และควรระมัดระวังในการรับประทานอาหารหนักในมื้อเย็น เพื่อป้องกันปัญหาต่อระบบย่อยอาหาร

ส่วนเนื้อสัตว์นอกเหนือจากนี้ถ้าเป็นเนื้อที่ยังดิบอยู่ ยังไม่สุกด้วยความร้อนจากไฟ ทรงห้ามฉัน ถ้าสุกแล้วอนุญาตให้ฉันได้ และเนื้อสัตว์ที่ฆ่าเจาะจงทำถวายพระภิกษุสงฆ์สามเณร ถ้าพระภิกษุสงฆ์ไม่ได้ เห็นการฆ่า

ในบทความนี้ได้กล่าวถึงข้อห้ามและอนุญาตในการถวายอาหารให้พระภิกษุสงฆ์ โดยห้ามถวายเนื้อที่ยังดิบหรือไม่สุกอยู่ อนุญาตเมื่อสุกแล้ว และอาหารที่ประเคนเฉพาะในเวลาก่อนเที่ยง นอกจากนี้ยังระบุสิ่งของที่พระพุทธอ

ละเอียดบ้าง ครั้นคฤหัสถ์เหล่านั้นมีศรัทธาเข้ามาบวชอยู่ร่วมกัน พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเปรียบดั่ง ช่างทำดอกไม้ผู้ชาญฉลาด ทรงวางพระธรรมวินัยไว้เป็นแบบแผนประพฤติปฏิบัติ จัดให้พระภิกษุสงฆ์ สาวกเหล่านั้นอยู่ในร

เนื้อหานี้อธิบายถึงการมอบเทียนชนวนในพิธีบูชาซึ่งมีความสำคัญต่อการแสดงความเคารพนับถือผู้ใหญ่ การจัดระเบียบต่าง ๆ ในพิธีกรรมเป็นตัวอย่างที่เห็นได้ชัดเจนถึงการปฏิบัติตามพระธรรมวินัยที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า

แนวคิด 1. การจะอยู่ร่วมกันในสังคมอย่างมีความสุขได้นั้น ต่างต้องมีหลักในการยึดเหนี่ยวน้ำใจซึ่งกัน และกัน หลักธรรมในพระพุทธศาสนาที่เป็นคุณเครื่องยึดเหนี่ยวน้ำใจกันนั้น พระพุทธองค์ทรงให้ หลักไว้ดังที่ปรา

การอยู่ร่วมกันในสังคมและองค์กรอย่างมีความสุขต้องการหลักการที่ดี ซึ่งในพระพุทธศาสนาได้มีการสอนหลักสังคหวัตถุ 4 ได้แก่ ทาน ปิยวาจา อัตถจริยา และสมานัตตตตา ที่ช่วยยึดเหนี่ยวความสัมพันธ์ระหว่างสมาชิกในสัง

ปฏิบัติได้จริงในชีวิตประจำวัน จากหนังสือ “อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข” ของพระภาวนาวิริยคุณ (พระเผด็จ ทตฺตชีโว) รักษาการแทนเจ้าอาวาส วัดพระธรรมกาย ซึ่งพระเดชพระคุณท่านได้เทศน์เรื่องนี้ไว้อย่างชัดเจน ง่าย

บทความนี้สรุปแนวทางการนำธรรมะไปใช้ในชีวิตประจำวันจากหนังสือ 'อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข' โดยพระภาวนาวิริยคุณ ซึ่งเสนอว่าเริ่มแรกต้องพิจารณาตนเองก่อนเพื่อพัฒนาคุณธรรมและนิสัยที่ดี โดยมุ่งเน้นย้ำถึงปัญหา

แต่ในเวลาเดียวกัน เพื่อนอีกคนรู้ว่าเรามีหนังสือดีๆ ก็มาขอยืม แต่เรากลับไม่ให้ หรือสำหรับ คน ที่เคยทำงานมาแล้ว บางครั้งแม้กระทั่งเครื่องพิมพ์ดีด หรือคอมพิวเตอร์ ซึ่งไม่ใช่ของส่วนตัว แต่เป็นของที่ สำนัก

เนื้อหาเกี่ยวกับพฤติกรรมการไม่อยากแบ่งปันของข้าวของ แม้ว่าสิ่งของนั้นจะมีอยู่ในมือ แต่ผู้คนมักจะมีเหตุผลไม่แบ่งปันให้ผู้อื่น และมองว่าเป็นของขาดแคลนแทนที่จะมองกลับมาที่ตัวเราเอง นอกจากนี้ยังมีการสอนจา

หลายครั้งก็ควรแบ่งให้คนอื่นบ้าง ปันกันกินปันกันใช้ ถ้าไม่อย่างนั้นจะอยู่ด้วยกันลำบาก มีคนอิจฉากันมากๆ อย่างแน่นอน เพราะจะเหมือนคำของหลวงวิจิตรวาทการที่ว่า ไม่มีใครเขาอยากเห็นเราเด่นเกิน ประการที่ 2 ขา

การแบ่งปันให้กับผู้อื่นเป็นสิ่งที่สำคัญในชีวิต ประการแรกคือการปันกันใช้ เพราะถ้าไม่ทำเช่นนั้นจะเกิดความอิจฉาริษยาได้ง่าย ซึ่งนี่เป็นคำพูดของหลวงวิจิตรวาทการที่บอกว่าไม่มีใครอยากให้เราเด่นเกินไป. สาเหต